به نام خدا
این یکی از عادات ماست که هر چه را داریم،پاس نمی داریم و همین که از دست رفت،متوجه خطای خود می شویم.انگشت ندامت به دندان می گزیم و سودی نمی بریم.بنابراین،همیشه باید به خاطر داشته باشیم که وقت،عزیز و گران بهاست.از تلف کردن آن جز حسرت و ندامت ثمری نخواهیم برد.روزها یکی پس از دیگری،از پی هم می گذرند و همین که سپری شدند،بازآوردنشان محال است.از گذشته درس بگیریم؛حال را آگاهانه بگذرانیم و به آینده امیدوار باشیم.
ادبیات به یاری ابزارها و عوامل گوناگون پدید می آید.نخستین ابزار پیدایش ادبیات،زبان است.زبان ،عامل انسجام و وحدت همۀ اقوام یک سرزمین است.زبان هر جامعه در هر دوره ای،نمایندۀ فکر و فرهنگ همان روزگار است.
غار،تاریک و نمناک بود.قطره های آب از شکاف سقف می لغزید و از روی توده ای آهکی که از سقف آویزان بود،پایین می آمد و از نوک آن به کف سنگی غار می چکید.باریکه ای از نور خورشید به داخل غار می تابید و فضا را روشن می کرد.
ایران ، سرزمین ما ، سرزمینی است بس کهن که دیری در درازنای تاریخ خویش ، بزرگ ترین وآباد ترین کشور جهان بوده است؛لیک آنچه ایران ما را از دیگر کشورهای نیرومند جهان ، جدا می دارد و بر می کشد،آن است که کشور ما همواره سرزمین سپند فر و فروغ و فرزانگی و فرهیختگی بوده است.
ایرانیان با دیگر مردمان،پیوسته به مردی و داد ودانایی رفتار می کرده اند؛بیهوده نیست که سرزمین ما را ایران می نامند که به معنی سرزمین آزادگان است و آزاد زادگان.دشمنان تیره رأی وخیره روی ما نیز به ناچار،این سرزمین را بدین نام سپند و ارجمند می نامند و ایرانیان را پاس آزادگی شان ، می ستایند.
زبان هر جامعه در هر دوره ای،نمایندۀ فکر و فرهنگ همان روزگار است.بهترین راه برای آشنایی با اندیشه ها و باورهای هر جامعه،روی آوردن به ادبیات آن جامعه است و مقصود از ادبیات،همۀ آثار نظم و نثری است که آیینهُ فرهنگ و اندیشۀ یک جامعه است؛به عبارت دیگر«ادبیات،بیان حال یک جامعه است».
نشاط و شتاب و اضطراب از ویژگی های نوجوانان و جوانان است؛زیرا هنوز با زندگی چنان که باید آشنا نشده اند و از سرد و گرم روزگار خبری ندارند.اگر کسی آنها را در راه زندگی راهنمایی نکند، ممکن است از راه راست منحرف شوند.برعکس ،اگر عقل و متانت را شعار خود کنند و پیران سال خورده را که عمر درازتر و تجربۀ بیشتر دارند،در این راه پرخوف و خطر راهبر خود قرار دهند،زندگی را به راحت و آسایش خواهند گذرانید و ممکن است در ایام پیری بتوانند برای دیگران کارهای مفیدی انجام دهند.